مبارزه با خودپرستی
حقیقت عبادت این است که انسان در مقابل معبود حقیقى، همه چیز خود را تسلیم کند. اشکال بزرگ و مانع اساسى تکامل بسیارى از ما این است که ما در مقابل خدا، براى خودمان نوعى «ربوبیت» و «صاحب اختیارى» قایل هستیم. ما فکر مى‌کنیم خودمان کسى هستیم ؛ما در مقابل خداوند براى خود خواسته ها و اراده هایى قایلیم و حتى بسیارى از اوقات خواسته و اراده خود را بر خواست و اراده خداى متعال ترجیح مى‌دهیم: «أفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ»؛پس آیا دیدى کسى را که هوس خویش را معبود خود قرار داده است؟صرف نظر از تعدادى بسیار محدود و انگشت شمار، مرتبه‌اى از «هواپرستى» در همه ما وجود دارد: «وَ ما یُۆْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللّهِ إِلاّ وَ هُمْ مُشْ
رِکُونَ»؛و بیشترشان به خدا ایمان نمى‌آورند جز این‌که [با او چیزى را]شریک گیرند. در اکثر مردم شائبه‌اى از شرک وجود دارد و «خداپرستى» با «خودپرستى» همراه است.
به هر حال، براى رسیدن به مقصد و نمازى که انسان را به معراج ببرد، راهى جز فرو شکستن وجود ندارد: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُۆْمِنُونَ. الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ» به راستى که مۆمنان رستگار شدند؛ همانان که در نمازشان فروشکسته‌اند.