جانم فدای رهبر

چه معصومانه می‏خندی و کودکانه نگاه می‏کنی!
تو پاک‏ترینی و فرشته از چشمانت فرومی‏ریزد.
پاکی و اصالت، از شاخسار خاندان معصومت ریشه می‏گیرد؛
پاکی تو که معصومه نام گرفته‏ای و مریم اهل بیتی و کریمه آسمان و زمین.
هلهله زمین
زمین، آمدنت را هلهله می‏کند.
فرشته ‏ها اسپند بر آتش می‏ریزند تا چشمانی که تاب دیدن تو را ندارند، کور بمانند.
ریسه‏ های نور، از آسمان تا زمین کشیده شده است.
این همه، به یمن آمدن توست؛ کریمه اهل بیت.
ریحانه بهشتی بودی و سرزمین من، عطش رایحه تو را داشت.
آمدی تا انیس و همدم خلوت برادر باشی و غم غربتش را با شانه ‏های خود قسمت کنی. افسوس که راه، راهزن آروزهایت شد و تن رنجورت، آن همه اندوه را تاب نیاورد!
از این افسوس پایدار، فانوس اشک‏های‏مان را قرن‏هاست که روشن کرده‏ایم، به یاد داغ‏های تو.
قم، بوی توس می‏دهد
امروز شهرمان را به یمن میلادت آذین بسته‏ایم.
گنبد طلایی حرمت، در هاله چراغ‏ های رنگین و نوارهای نورانی، چقدر ملکوتی شده است!
موسیقی شادی که از مناره‏ها بلند است، در کوچه پس کوچه‏ های شهر می‏پیچید. همه جا گل است و شیرینی؛
همه سرشار از شادمانی‏اند.
… اما نمی‏دانم چرا شهرم، عطر توس گرفته است!
شاید مسافری غریب به تهنیت و شادباش آمده است؛
شاید برادری به دیدار خواهری… شاید…

هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى برطرف نماید

خداوند در روز قیامت انـدوه را از قلبش برطرف سازد

(اصول کافى، ج 3، ص 268)

امام على(علیه السلام) مى‏فرماید: لباس تمیز، غم و ناراحتى را برطرف مى‏کند و براى نماز، یک نوع پاکیزگى است.(6) بنابراین یکى از عوامل نشاط و شادابى روانى، پوشیدن لباس تمیز است

مبارزه با خودپرستی
حقیقت عبادت این است که انسان در مقابل معبود حقیقى، همه چیز خود را تسلیم کند. اشکال بزرگ و مانع اساسى تکامل بسیارى از ما این است که ما در مقابل خدا، براى خودمان نوعى «ربوبیت» و «صاحب اختیارى» قایل هستیم. ما فکر مى‌کنیم خودمان کسى هستیم ؛ما در مقابل خداوند براى خود خواسته ها و اراده هایى قایلیم و حتى بسیارى از اوقات خواسته و اراده خود را بر خواست و اراده خداى متعال ترجیح مى‌دهیم: «أفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ»؛پس آیا دیدى کسى را که هوس خویش را معبود خود قرار داده است؟صرف نظر از تعدادى بسیار محدود و انگشت شمار، مرتبه‌اى از «هواپرستى» در همه ما وجود دارد: «وَ ما یُۆْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللّهِ إِلاّ وَ هُمْ مُشْ
رِکُونَ»؛و بیشترشان به خدا ایمان نمى‌آورند جز این‌که [با او چیزى را]شریک گیرند. در اکثر مردم شائبه‌اى از شرک وجود دارد و «خداپرستى» با «خودپرستى» همراه است.
به هر حال، براى رسیدن به مقصد و نمازى که انسان را به معراج ببرد، راهى جز فرو شکستن وجود ندارد: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُۆْمِنُونَ. الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ» به راستى که مۆمنان رستگار شدند؛ همانان که در نمازشان فروشکسته‌اند.

خشوع نفاق

از رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ روایت شده که همین معنا را افاده می کند، و عبارت آن این است که فرمود: به خدا پناه ببرید از خشوع نفاق. پرسیدند: خشوع نفاق چیست؟ فرمود: این که ظاهر بدن خاشع دیده شود ولی در قلب خشوعی نباشد.
منبع : تفسیر المیزان