جانم فدای رهبر

از عالمی پرسیدند بالاترین وزنه چند کیلو است تا افراد بلندش کنند تا به او بگویند پهلوان
عالم در جوابش گفت یه بالشت یک کیلویی
هر کس بتونه اون وزنه را بلند کند باید به او پهلوان گفت.
رسول اکرم ص فرمودند ترک نماز صبح:نور صورت
نماز ظهر برکت رزق
نماز عصر طاقت بدن
نماز مغرب فایده فرزند و نماز عشاء آرامش خواب را از بین می برد.

این چه شور است عزیزان که بهر انجمن است

شـاد و خـرم دل یـــاران و بـه دور از مــحــن اسـت

هــر طـرف مـی‌گـذرم بـانـگ طـرب مـی‌شــنـــوم

زانـکـه مـیـلاد حـسـن نـور دل بـوالـحـسـن اسـت

دخـتــر خـتــم رســولان پـــســـری آورده اســـت

کـه جـمـالـش حـسـن و نـام نـکـویش حسن است

ســروی آزاد عــیـــان گـشـتـه کــه از خـرمیـش

جـلـوه بـاغ بـهـشـت است و صفای چمن است

شـهــر یـثـرب شـده فـرخـنـده ز مـیــلاد حــســن

وز تـجـلـی رخ او بـر مـه و خور طعنه زن است

تـهـنــیـت گــوی مــلائــک بـه زمــیــن آمـــده‌انـد

که فضا خوش نفس از مشگ و عبیر ختن است

شـیــعــیــان شــاد و فـرحـنـاک ز مـولـود حسن

شادمان خاطـر سرگشته هر مرد و زن است

صـبــر ایــوب فــرامـوش شــد از خــاطــره‌هــا

دیـده خـلـق جـهـان خـیره به صبر حسن است

پـســر فــاطــمـه از مــهــر بــه یــاران نـظــری

دیـده‌هـا سـوی تـو ای دلـبـر شیرین سخن است

تـو «حـیاتی» چه غـم از وحشت محشـر داری

کـه حـسـن روز جـزا دافـــع رنـج و مِـحـن اسـت

او آمده تا نور به شب ها بخشد روح شرف و عشق به دنیا بخشد


او آمده تا باور وایمان و صفا همراه دو صد عاطفه برما بخشد


او آمده از صلح و محبت بی شک جانی ز ولا برتن تنها بخشد


آن سید خوبان و بهشت آمده تا برمهر و وفا ارزش و معنا بخشد


او آمده با نام حسن در حسنش شوری به سرا پرده مولا بخشد


او رود زلالی ست که درفصل عطش جود و کرم خویش به دریا بخشد


از لطف ، کریم اهل بیت عصمت ما را زکرم خدا به فردا بخشد


میلاد امام مجتبی (ع) آمده است شادی به حریم دل ما آمده است

راه درمان:
شناخت بیماری تکبر و درمان آن

باید خوددوستى (=حبّ ذات) را متعادل کرد; زیرا از جمله نشانه هاى ایمان و حداقل برادرى اسلامى این است که «ان تحبّ لاخیک ما تحبّ لنفسک; هرچه را براى خود خواهى، براى دیگران هم بخواه»4 مبادا خود را برتر از دیگران بدانى. به ما دستور داده اند در مورد بزرگتر از خود به نفس خود بگوید شاید بیشتر از من عبادت کرده است و در مورد کوچکتر این گونه بیندیشد که شاید گناهش کمتر است. همت خود را یک درجه پایین تر از دیگران بدان. اگر خودپسند نبودى مسلّم خدا پسند مى شوى.

امام مجتبى حسن(علیه السلام) به جنادة بن ابى سفیان فرمود: «اِذا أَرَدْتَ عِزّاًبِلا عَشیرَة،وَ هَیْبَةً بَلاسُلْطان ;فَاخْرُجْ مَنْ ذُلِّ مَعْصیبَةِ اللّه اِلى عِزِّ طاعَةِ اللّه; اى جناده اگر مى خواهى بى خویشاوند عزیز باشى و هیبت داشته باشى، از خوارى گناه الهى به عزّت اطاعت الهى داخل شو
منبع:بحار الانوار -ج 44-ص129

خودخواهى و حبّ ذات است

انسان باید خودش را دوست داشته باشد، چون اگر خودش را دوست نداشته باشد، به دنبال کارى نمى رود. امّا اگر حبّ ذات بى حساب و کتاب باشد و به افراط و تفریط بینجامد، به خودخواهى و خودبینى تبدیل مى شود که دیگر از خویشتن بین، انتظار خداجویى و خداخواهى نباید داشت; زیرا این تکبّر و خودپسندى کار را به جایى مى رساند که گمان مى برد خدا همه فضایل را در وجود او گذاشته و دیگران بهره اى از آنها ندارند